چــــــــشــــــــــم هــــــا را بــــــایــــــد شـــــــســــــــــت!!!!!!!!

          نیما  ترکستانی 
            بازدید : 156
          دوشنبه 07 بهمن 1392
           نظرات (0)
        

«چشم هارا باید شست...»

$\"http://titre1.ir/files/fa/news/1391/10/23/24485_459.jpg\"$

به گواه تاریخ، ایران ما افزون بر7هزار سال تمدن دارد. از دیر باز تاکنون صدها پادشاه و حاکم و حکمفرما و دولت بر این کشورکهن حکومت کرده اند،در عصری که در آن به سر می بریم سی و اندی سال از عمر پربرکت انقلاب اسلامی می گذرد و امروز به مدد تکنولوژی و پیشرفت های شگرف دردهکده جهانی زندگی می کنیم،باکوله باری پربارازتجاربارزنده ای از دیروز نیاکانمان و امروز هموطنانمان ونیز دیگرهمنوعانمان در گوشه و کناراین جهان به شدت شتاب زده و قاعدتا با این همه پیشینه و فراز و فرودهای تاریخی باید کشور و مردمی با تجربه باشیم، خوب را از بد تمیز دهیم و آینده را با دیدی روشن و باز بشناسیم، دیگر وقت آن رسیده است تا تعارف و تمجید درباره ی خود و دیگران و حتی نیاکانمان را منصفانه کنار بگذاریم،گرچه تعریف از خود گاهی لازم است اما نباید خودمان را فریب دهیم، از اینکه یک ملت خوب و دارای فرهنگ و تمدن درخشان و منحصر در جهان بوده و همچنان هستیم شکی نیست، اما جهان شتاب زده امروز هیچ عقد و اخوتی با ما نبسته است که بدون هیچ تحرکی درجهت تحقیق،خلاقیـت،کسب علم و دانش،اختراع و نهایتا کار و کوشش سازنده به هدف و مقصود برسیم. به قول سهراب سپهری شاعر گرانمایه و معاصر کشورمان«چشم هارا باید شست / جور دیگر باید دید» قبول کنیم دنیای کوچک امروزی با میلیون ها نفر جمعیت و گنجینه ای از تجارب گذشته و اکنون، جهان کار و تلاش و کوشش و رقابت فشرده و شانه به شانه حریفان قدروغول های صنعتی است.

کمی تامل کنیم و با دقت به اطرافمان نگاه کنیم و ببینیم کجا ایستاده ایم،وزنمان درتولیدات و صنایع جهانی چقدر است؟ سهم مان از صادرات جهان منهای نفت به چه میزان است؟ ملت های که بعضا زاده ی توحش بوده اند امروز در کجای پازل جهانی قرار گرفته اند و باچه تکنولوژی وتولیداتی کالاها یشان و در کنار آن گاها فرهنگ نامتجانس خود را به ما تحمیل می کنند.

آیا زمان آن نرسیده است که با خودمان بنشینیم با خودمان فکر کنیم و با خودمان اندکی خلوت کنیم که بعد از گذشت این همه سال و از سرگذراندن نظام های استبدادی،دوران مبارزات و پیروزی درخشان انقلاب اسلامی،8 سال جنگ تحمیلی ، تحریم ها و فشارهای ظالمانه بین المللی وظیفه ی اصلی مان و تکلیف خودمان با خودمان چیست؟تدبیر و امید که امروز به آن دل بسته ایم چگونه باید معنا پیدا کند؟حماسه اقتصادی که شعار سال جاری است به چه شکل و چگونه و در سایه کدام تلاش باید تحقق یابد؟ما و فرزندانمان که از ما الگو می گیرند چه می خواهیم بکنیم؟چه مسیری را انتخاب خواهیم کرد و چگونه این مسیر را طی کنیم؟آیا از اوضاع کنونی که باآن زندگی می کنیم راضی هستیم؟آیا اگر از وضع فعلی در زمینه کسب کار و تولید ناراضی هستیم مقصر این وضعیت فقط دولت ها هستند؟ نقش فردی خودمان در این کاستی ها چیست؟ از طرفی دیگر،آیا آنقدرپیشرفت کرده ایم که با آسودگی خیال کمی هم استراحت کنیم؟ ویا اینکه از قافله جهان امروز چقدرعقب مانده ایم که برای جبران آن خودرا به آب و آتش بزنیم و تمام فکر و اندیشه و انرژی خودرا برای پیشرفت مد نظر مطابق با اصول جهانی به کار ببریم تا حداقل فاصله خود را با قافله شتاب زده تولید و تکنولوژی دنیا اندکی کمتر کنیم؟آیا با این همه امکانات بالقوه و سرمایه های عظیم انسانی در کشور باز هم مستحق آزمون و خطا هستیم؟

این ها پرسش هایی همگانی هستند که نمی شود پاسخ آنها را چند متفکر،روشنفکر، نخبگان اقتصادی، اساتید دانشگاه ها و یا... به طور صریح و روشن بیان کنند و یا اگر پاسخ اینگونه سئوال ها را از هر طریق یافتیم کار تمام شده است، باید برای برون رفت از این مشکلات و رکود و جمودی که گرفتار آن هستیم فکری اساسی کنیم، جنبشی انقلابی در درون تک تک سلول هایمان ایجاد کنیم،تمرکز روی برگ های تقویم رومیزی برای یافتن روزهای تعطیل واستراحت های بی رویه دیگر کافی است و تمرکزمان را روی کارمفید و بیشتر بگذاریم، بپذیریم و قبول کنیم درآمدهای ناشی از استخراج و فروش نفت خام و مزید برآنها ریال های یارانه ای بلای جان تولید،پیشرفت و خلا قیتمان شده اند و راندمان کار و تولید را در مقایسه با دیگر کشور های جهان به حداقل رسانده است.

حتما در جراید یا در گوشه و کنار خوانده یا شنیده اید که ساعات کار مفید در کشورمان از کشورهای عقب مانده هم به مراتب پایین تر است در صورتیکه ژاپنی ها بعد از جنگ ویران گر و بمباران های هولناک اتمی کاملا ساقط شدند و همان مردم شکست خورده بدون کمک دیگران و تنها با اتکا به نیروهای بومی و با تلاش مضاعف ساعات کار را از7 صبح تا 10 شب ارتقا دادند و در تمام مدت بی درنگ و با انگیزه فقط و فقط و فقط کار کردند و کشور ویران دیروز ، ژاپن امروز است که شاهد آن هستیم، البته با نگاهی گذرا به پیشنه سایر کشور های پیشرفته در خواهیم یافت که شرایط آنان نیز کم و بیش مشابه ژاپن بوده است و گواه این مدعا آلمان شکست خورده در جنگ جهانی دوم است.

با کار و تدبیر می شود به کمک دولت تدبیر و امید شتافت و حماسه های اقتصادی،ملی و جهانی خلق کرد و برای رسیدن به این هدف در چهار دیواری این کشور پهناور هیچ چیز کم نیست. فقط نگاهمان را به خودمان و جهان پیرامونمان دقیق و عمیق کنیم، احساس مسئولیت کنیم و بدون اینکه شخصی را مقصر بدانیم قبول کنیم روش های سالهای اخیر در زمینه کار و تولید نه تنها درست نبوده است بلکه در بیشتر مواقع غلط و حتی مخرب و زیان بار بوده است، کاهش ساعات کار ادارات کار صحیحی نبوده است و این همه تعطیلات و اضافه نمودن میان تعطیلات به لیست عریض و طویل تعطیلات رسمی همه و همه برای اقتصاد و پیشرفت یک کشور نقش یک محلول سمی مهلک را ایفا میکند و باید قبول کنیم و تعارف را کنار بگذاریم که روشهای پیشین برای کار و تولید موفق آن هم در سطح جهانی و در شرایط کنونی دیگر جواب نمی دهد .

اگر می خواهیم حرفی برای گفتن در جهان امروز داشته باشیم و اگر می خواهیم برای نسل های آتی این مرز و بوم «ما بکاریم و دیگران بخورند »باید بیشتر کار،تلاش، تحقیق و فکر کنیم ،گشت و گذار و تفریحاتمان را هدفمند کنیم واگر اینچنین نکنیم آنانی که هنوز از ما خیلی عقب ترند به زودی ازما پیشی خواهند گرفت.

جهانگیر ترکستانی

$\"http://s3.picofile.com/file/7404946234/23.gif\"$